Aluminiowa szafa RACK 19 StreetBox – odporne na warunki atmosferyczne

Zewnętrzna szafa RACK powinna zapewniać niezbędne cechy wymagane dla różnych zastosowań, czy to sterowniczych, sieciowych, serwerowych, czy też monitoringu urządzeń i miejsc. Takich jak ochrona urządzeń sieciowych i dystrybucyjnych znajdujących się wewnątrz przed pyłem i wilgocią czy ingerencją przez osoby trzecie – zamykane na klucz. Poza typowymi cechami muszą wykazywać się szczelnością i dużą odpornością na warunki atmosferyczne. Dzięki przemyślanej konstrukcji dostawa i posadowienie szafy serwerowej STREETBOX jest niezwykle proste.

 

Odporność na zewnętrzne warunki atmosferyczne

Aluminiowa obudowa sterownicza StreetBox spełnia wytyczne normy PN-EN 60529:2003 Stopnie ochrony zapewnianej przez obudowy, oznaczane kodem IP, który jest skrótem od pierwszych liter angielskiej nazwy kodu, czyli International Protection. Każde oznaczenie składa się z liter IP oraz występujących za nimi co najmniej 2 cyfr, z czego pierwsza oznacza zabezpieczenie przed pyłem, a druga przed wilgocią i wodą. Obudowy aluminiowe StreetBox posiadają poziom ochrony IP65, gdzie cyfra 6 oznacza maksymalną ochronę przed wnikaniem pyłu, a 5 – ochronę przed silną strugą wody laną na obudowę z dowolnej strony. W przeciwieństwie do obudów RACK wiszących aluminiowe szafy it mogą być zamontowane na stalowym lub betonowym fundamencie.

 

Ochrona przed uderzeniami IK szaf RACK STREETBOX

Parametr IK określa udaroodporność, która jest jedną z wielkości określanych w normie PN-EN 62262: 2003 Stopnie ochrony przed zewnętrznymi uderzeniami mechanicznymi zapewnianej przez obudowy urządzeń elektrycznych. Obudowy StreetBox posiadają najwyższą klasę ochrony IK 10. Oznacza to odporność na energię uderzenia do 20 J – to odpowiednik upadku obiektu o wadze 5 kg z wysokości 40 cm. W warunkach laboratoryjnych pomiar taki można przeprowadzić metodami badania twardości Rockwella, Brinella i Vickersa. Wysoka odporność mechaniczna StreetBoxów sprawia, że świetnie sprawdzają się m.in. w systemach infrastruktury drogowej i kolejowej.

 

Najważniejsze cechy obudów dystrybucyjnych StreetBoxa

Szafa RACK 19″ z serii StreetBox charakteryzują się wysoką nośnością nawet do 800 kg. W ofercie dostępne są w wersji jedno- lub dwudrzwiowej. Spawana rama z profili aluminiowych z 3 mm ścianką zapewnia stabilność konstrukcji. Czteropunktowy zamek baskwilowy gwarantuje szczelne zamknięcie i ochronę przed dostępem do urządzeń zamontowanych wewnątrz obudowy. Maksymalna wysokość użytkowa szafy to 2 x 42U. Wiemy, że nasi klienci mają różne potrzeby, dlatego poza serią STREETBOX oferujemy inne szafy rack 10″ i stojące szafy rackowe 19″ dostępne w wysokościach 4u, 6u, 9u, 12u, 15u, 18u, 24u, 32u, 38u, 42u, 45u, 46u. W standardzie jest malowana proszkowo na kolor szary RAL 7035. Warto wiedzieć, że StreetBoxy są w całości projektowane i produkowane w Polsce.

 

Pełen zakres funkcjonalności szaf stojących STREETBOX

Izolacja powietrzna pomiędzy podwójnymi ściankami obudowy StreetBox daje duże zabezpieczenie przed warunkami zewnętrznymi, jednak jeśli z punktu widzenia użytkowania ważne jest, aby umiejscowiona wewnątrz instalacja nie była wystawiana na duże zmiany temperatury w ciągu roku, można zastosować dodatkową ochronę. Istnieje możliwość docieplenia matą izolacyjną. Dzięki unikalnej konstrukcji produkty z serii STREETBOX są kompatybilne z dodatkowymi systemami klimatyzacji i ogrzewania z oferty firmę Sabaj System oraz z rozwiązaniami innych producentów. Dbają one o odpowiednią temperaturę we wnętrzu i o prawidłową pracę podłączonych urządzeń. Akcesoria do skrzynek sterowniczych zwiększają użytkowość i bezpieczeństwo obudowy. W zależności od przeznaczenia można wyposażyć w płytę montażową, belki rackowe 19″ lub 21″, szyny RACK, wentylatory, patch panele, czy półki w rozstawie 19″, wykorzystywane na akumulatory do podświetlenia awaryjnego lub inny szeroki asortyment dodatkowego wyposażenia. Wygodny przepust kablowy umożliwia wygodne i bezpieczne przeprowadzenie okablowania do wnętrza i budowę sieci komputerowych. Na specjalne zamówienie istnieje możliwość wykonania drzwi perforowanych lub drzwi szklanych.

 

Zastosowanie zewnętrznych obudów przemysłowych STREETBOX

Szafy teleinformatyczne przystosowane do montowania na zewnątrz to gwarancja trwałości i bezpieczeństwa dla dowolnego układu energetycznego i teleinformatycznego. Duża nośność statyczna w połączeniu z fundamentem betonowym lub cokołem ze stali nierdzewnej to pewne zabezpieczenie instalacji. Inwestorzy używają tego typu obudów do ochrony urządzeń sterujących oświetleniem ulicznym przy drogach i autostradach, urządzeń sygnalizacyjnych dla kolejnictwa, kabli telekomunikacyjnych oraz serwerowni na statkach. Elektrostatyczne malowanie proszkowe, w połączeniu ze złożoną techniką odtłuszczania alkalicznego i technologią pasywacji detali, wpływa bardzo pozytywnie na wytrzymałość antykorozyjną finalnego produktu i gwarantuje wysoką jakość wykonania.

 

Wnętrze obudowy sterowniczej STREETBOX

Szafa sterownicza nadaje się do wyposażenia w urządzenia aktywne, które wytwarzają, albo modyfikują sygnał przesyłany przez sieć oraz elementy pasywne, które przenoszą sygnał, ale go nie modyfikują. Kable doprowadza się do obudowy z dołu poprzez cokół dystansowy, osadzony lub trwale zakopany w ziemi. Ściany boczne, drzwi oraz dach wykonane są z 2 mm aluminium. Obudowa może być wyposażona w dodatkowy klimatyzator do obudów sterowniczych i rack lub system ogrzewania, aby nawet zimą zachować optymalne warunki konieczne do prawidłowej pracy urządzeń. 

Słownik pojęć – elektrotechnika i teleinformatyka

Słownik pojęć z branży indeks haseł (alfabetycznie). Dzięki naszemu wyjaśnieniu z łatwością zrozumiesz najważniejsze pojęcia z elektrotechniki, teleinformatyki, czy też dotyczące automatyki przemysłowej.

1 U (ang. U to skrót od słowa unit, czyli jednostka)

Wysokość odpowiadająca standardowemu urządzeniu monitowanemu w szafie RACK). Ze względów praktycznych urządzenia przeznaczone do insta­la­cji w sza­fach tele­ko­mu­ni­ka­cyj­nych i infor­ma­tycz­nych mają stan­dardową sze­ro­kość (19 lub 10 cali) oraz wła­śnie wyso­kość odpo­wia­da­jącą 1 U, czyli 1 ¾ cala. Pro­du­cenci szaf RACK okre­ślają zawsze wyso­kość mon­tażową obudowy, która wyra­żana jest w wie­lo­krot­no­ści U, czyli np. 24 U, 32 U, 42 U itp. Warto wie­dzieć, że zarówno wyso­kość, jak i pozo­stałe wymiary zewnętrzne nie są zestan­da­ry­zo­wane i mogą być bar­dzo różne.

ampe­ro­mierz

Przy­rząd pomia­rowy mie­rzący war­tość natę­że­nia prądu wyra­żaną w ampe­rach [A]. Na rynku dostęp­nych jest wiele rodza­jów ampe­ro­mie­rzy. W insta­la­tor­stwie elek­trycznym przy­datny jest ampe­ro­mierz cęgowy, któ­rego nie podłą­cza się do mie­rzo­nego obwodu, lecz obej­muje prze­wód i w ten spo­sób doko­nuje się pomiaru.

apa­rat modu­łowy

Apa­rat elek­tryczny (np. wyłącz­nik typu „es”) o znor­ma­li­zo­wa­nych wymia­rach. Apa­rat o wiel­ko­ści jed­nego modułu ma wymiary: 18 mm sze­ro­ko­ści i 86 mm wyso­ko­ści, dwóch modu­łów: 36 mm sze­ro­ko­ści i 86 mm wyso­ko­ści, trzech: 54 sze­ro­ko­ści i 86 wyso­ko­ści etc.

bez­piecz­nik

patrz bez­piecz­nik topi­kowy

bez­piecz­nik topi­kowy

zabez­pie­cze­nie odci­na­jące dopływ prądu do czę­ści obwodu za bez­piecz­nikiem. Ich funk­cją jest zadzia­ła­nie w przy­padku wystą­pie­nia prze­tę­że­nia. Dzia­ła­nie bez­piecz­nika topi­ko­wego polega na tym, że na sku­tek zwięk­szo­nego ponad zna­mio­nowe natę­że­nia prądu prze­pły­wa­ją­cego przez bez­piecz­nik w okre­ślo­nym dla apa­ratu cza­sie, ele­ment topi­kowy (prze­wod­nik) nagrzewa się, a następ­nie ulega sto­pie­niu. Dzięki temu nastę­puje rozłą­czenie obwodu. Wkładka topi­kowa po jed­no­ra­zo­wym zadzia­ła­niu ulega znisz­cze­niu i musi zostać wymie­niona na nową.

data cen­ter

wyspe­cja­li­zo­wane cen­trum danych. Cen­tra takie powstały w celu outsourcingu usług prze­cho­wy­wa­nia danych. Oka­zuje się to dla firm czę­sto roz­wią­za­niem tań­szym i łatwiej­szym niż zabu­dowa wła­snej ser­werowni. Cen­tra danych jako budynki, już na eta­pie pla­nów kon­struk­cyj­nych są pro­jek­to­wane z uwzględ­nie­niem więk­szej wytrzy­ma­ło­ści stro­pów, odpo­wied­niego chło­dze­nia, zasi­la­nia w ener­gię elek­tryczną oraz bez­pie­czeń­stwa poża­ro­wego i zmi­ni­ma­li­zo­wa­nia strat spo­wo­do­wa­nych zda­rze­niami loso­wymi. Stały nad­zór zapew­nia cią­głość pracy sieci, a bez­pie­czeń­stwo danych zagwa­ran­to­wane jest zarówno od strony sie­cio­wej, jak i fizycz­nej i reali­zo­wane przez sys­temy moni­to­ringu, ochronę oraz sys­tem kon­troli dostępu.

dotyk bez­po­średni

Kon­takt fizyczny czę­ścią ciała czło­wieka lub zwie­rzę­cia z ele­mentem insta­la­cji elek­trycz­nej będą­cym pod napię­ciem w warun­kach nor­mal­nych, czyli pod­czas nor­malnej pracy spraw­nego urzą­dze­nia, apa­ratu czy innego ele­mentu insta­la­cji. Zabez­pie­cze­nie przed doty­kiem pośred­nim sta­nowi: izo­lo­wa­nie czę­ści czyn­nych, sto­so­wa­nie barier, hermetycznych obu­dów ochron­nych i umiesz­cza­nie urzą­dzeń poza zasię­giem ręki.

dotyk pośredni

Kon­takt fizyczny zwie­rzę­cia lub czło­wieka z ele­mentem insta­la­cji elek­trycz­nej znaj­du­ją­cym się pod napię­ciem w związku z uszko­dze­niem izo­la­cji. Dotk­nię­cie czę­ści w warun­kach nor­malnej pracy nie skut­kuje pora­że­niem. Zabez­pie­cze­nie przed doty­kiem pośred­nim to ochrona dodat­kowa przed pora­że­niem.

ele­ment aktywny

W sie­ciach trans­mi­syj­nych wszyst­kie ele­menty podzie­lić można na aktywne i pasywne. Ele­menty aktywne wytwa­rzają albo mody­fi­kują sygnał prze­sy­łany przez sieć. Należą do nich routery, prze­łącz­niki, ser­wery oraz punkty dostę­powe.

ele­ment pasywny

W sie­ciach trans­mi­syj­nych wszyst­kie ele­menty podzie­lić można na aktywne i pasywne. Te ostat­nie prze­no­szą sygnał, lecz go nie mody­fi­kują. Należą do nich oka­blo­wa­nie, panele kro­sowe, szafy dys­try­bu­cyjne, gniazda abo­nenc­kie, korytka kablowe i wszel­kiego rodzaju orga­ni­za­tory oka­blo­wa­nia oraz inne ele­menty, np. moduły key­stone.

„es”

Patrz wyłącz­nik insta­la­cyjny nad­prą­dowy

falow­nik (inwer­ter)

Urzą­dze­nie prze­zna­czone do zamiany prądu sta­łego na prąd prze­mienny o regu­lo­wa­nej czę­sto­tli­wo­ści wyj­ścio­wej. Insta­lo­wany jest w róż­nego rodzaju prze­twor­nicach samo­cho­do­wych, w któ­rych jego zada­niem jest umoż­li­wie­nie przy­łą­czenia np. tele­fonu w celu nała­do­wa­nia bate­rii czy golarki elek­trycz­nej zasi­la­nych prą­dem prze­miennym. Inwer­ter jest obecny rów­nież w sys­temach foto­wol­ta­icz­nych, gdzie zamie­nia prąd stały wypro­du­ko­wany przez ogniwa na prąd prze­mienny, któ­rym zasi­lane są elek­tryczne urzą­dze­nia domowe.

falow­nik (prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści)

Urzą­dze­nie, które prze­kształca napię­cie zmienne z sieci o sta­łej czę­sto­tli­wo­ści na rów­nież zmienne napię­cie o regu­lo­wa­nej czę­sto­tli­wo­ści, wykorzystywane w szeroko pojętej automatyce przemysłowej i zabudowywane w szafach sterowniczych. Pro­ces ten reali­zo­wany jest stop­niowo. Naj­pierw napię­cie zmienne o sta­łej czę­sto­tli­wo­ści zamie­niane jest w falow­niku na napię­cie stałe, a następ­nie napię­cie stałe zamie­niane jest na napię­cie zmienne o regu­lo­wa­nej czę­sto­tli­wo­ści. Jak widać, okre­śle­nie prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści falow­nikiem jest nie­pra­wi­dłowe, ponie­waż falow­nik jest jedy­nie ele­mentem (choć klu­czo­wym) całego układu. Forma ta jed­nak tak bar­dzo przy­jęła się wśród spe­cja­li­stów, że dziś uważa się oby­dwie nazwy za rów­no­ważne.

inte­li­gentny dom, inte­li­gentny budy­nek

Budy­nek wypo­sa­żony w sys­temy auto­ma­tyki regu­lu­jące pracę urzą­dzeń najczę­ściej w obsza­rze ste­ro­wa­nia ogrze­wa­niem, role­tami, oświe­tle­niem zewnętrz­nym czy bra­mami wjaz­do­wymi na pose­sję oraz do garaży. Auto­ma­tycz­nie zarzą­dzane są sys­temy alar­mowe oraz pod­le­wa­nia ogrodu, a także sze­reg innych obsza­rów życia codzien­nego w domach, zakła­dach pracy i budyn­kach uży­tecz­no­ści publicz­nej. Ich celem jest uła­twie­nie funk­cjo­no­wa­nia ludziom, ale rów­nież opty­ma­li­za­cja zuży­cia zaso­bów ener­ge­tycz­nych oraz wody.

IK, kla­sy­fi­ka­cja IK

para­metr IK okre­śla uda­ro­od­por­ność, która jest jedną z wiel­ko­ści, któ­rymi cha­rak­te­ry­zują się urzą­dze­nia czy ele­menty insta­la­cji elek­tro­tech­nicz­nych, np. obu­dowy roz­dziel­nic elek­trycznych. Para­metr IK okre­śla odpor­ność obu­dowy na dzia­ła­nie mecha­niczne na jej powierzch­nię. Odpor­ność taka, czyli jej nie­wraż­li­wość na ude­rze­nia, upadki, naci­ski itp. czyn­niki, ozna­czana jest sym­bo­lem IK uzu­peł­nia­nym o liczbę z zakresu od 0 do 10, gdzie IK00 ozna­cza brak uda­ro­od­por­no­ści, nato­miast IK10 – bar­dzo wysoką odpor­ność mecha­niczną na ude­rze­nie o ener­gii 20 J, co odpo­wiada upad­kowi 5 kg cię­żarka z wyso­ko­ści 40 cm bez żad­nych szkód. W przy­padku obu­dów elek­trycznych IK06–08 uwa­żana jest za dobrą.

IP, kod IP

IP to skrót od pierw­szych liter angiel­skiej nazwy kodu, czyli Inter­na­tio­nal Pro­tec­tion. Kodem ozna­cza się w celach infor­ma­cyj­nych obu­dowy urzą­dzeń elek­trycznych, choć nie tylko, bo ozna­cze­nia te sto­suje się rów­nież w innych bran­żach. Sche­mat kodu IP jest pro­sty. Każde ozna­cze­nie składa się z liter IP oraz wystę­pu­ją­cych za nimi co naj­mniej 2 cyfr, a nie­kiedy rów­nież dwóch liter. Najm­niej zabez­pie­czone obu­dowy mają IP00 (brak ochrony), a naj­le­piej – IP68 co ozna­cza ochronę przed dostę­pem do czę­ści nie­bez­piecz­nych dru­tem i cał­ko­witą ochronę przed wni­ka­niem pyłu oraz przed skut­kami cią­głego zanu­rze­nia w wodzie. Wię­cej infor­ma­cji o kodzie IP znaj­dziesz w artykule o IP.

kabel kon­cen­tryczny

prze­wód zbu­do­wany z mie­dzia­nego rdze­nia w pla­sti­ko­wej izo­la­cji, którą ota­cza mie­dziany ekran. Całość pro­wa­dzona jest w pla­sti­ko­wej koszulce zewnętrz­nej. Spe­cy­ficzna budowa kabla kon­cen­trycz­nego pozwala na sto­so­wa­nie go w bez­po­śred­niej bli­sko­ści obiek­tów meta­lo­wych i rów­no­cze­śnie zacho­wa­nie dobrych para­metrów trans­mi­sji. Nie wystę­pują zna­czące straty mocy, a trans­mi­to­wany sygnał chro­niony jest przed zewnętrz­nymi zakłó­ce­niami elek­tro­ma­gne­tycz­nymi. Kabel kon­cen­tryczny, nie­gdyś popu­larny w tele­in­for­ma­tyce, został zastą­piony przez bar­dziej wydajne kable kom­pu­te­rowe i dziś sto­so­wany jest jedy­nie jako kabel ante­nowy oraz w tech­ni­kach pomia­rowych.

kate­go­rie oka­blo­wa­nia struk­tu­ral­nego

Podział na kate­go­rie (klasy) porząd­kuje ele­menty sys­temu tele­in­for­ma­tycz­nego oraz okre­śla jed­no­cze­śnie przy­dat­ność do okre­ślo­nego typu trans­mi­sji. Wyróż­nia się obec­nie 8 kate­go­rii od 1 do 7 A (odpo­wiadają im klasy od A do FA). Podział zapew­nia zgod­ność wsteczną z roz­wią­za­niami star­szymi. Do prze­sy­ła­nia sygna­łów w sie­ciach kom­pu­te­ro­wych nie­zbędne jest zasto­so­wa­nie skrętki kate­go­rii co naj­mniej 3. Obec­nie najczę­ściej sto­suje się kable sieciowe kate­go­rii 5 i 6, a wyż­sze kate­go­rie uży­wane są do budowy spe­cja­li­stycz­nych sieci kom­pu­te­ro­wych.

klasa ochron­no­ści

Umowne ozna­cze­nie cech urzą­dzeń i ele­mentów insta­la­cji elek­trycz­nej i elek­tro­tech­nicz­nej pod wzglę­dem bez­pie­czeń­stwa prze­ciw­po­ra­że­nio­wego. Wyróż­nia się 4 klasy ochron­no­ści: 0, I, II i III. Klasa 0 ozna­cza naj­mniejsze zabez­pie­cze­nie – jedy­nie przed doty­kiem bez­po­średnim, nato­miast klasa III – naj­więk­sze, w postaci tzw. napię­cia bez­piecz­nego, czyli napię­cia doty­ko­wego dopusz­czal­nego dłu­go­trwale, obni­żo­nego w sto­sunku do napię­cia sie­cio­wego prądu prze­mien­nego do war­to­ści poni­żej 50 V. W przy­padku prądu sta­łego napię­ciem bez­piecz­nym jest war­tość poni­żej 120 V.

koszulka izo­la­cyjna

Patrz taśmy, koszulki izo­la­cyjne i opa­ski samo­za­ci­skowe

kro­sow­nica

Patrz patch­pan­nel

mier­nik elek­tryczny

Narzę­dzie, dzięki któ­remu moż­liwy jest pomiar róż­nych para­metrów cha­rak­te­ry­stycz­nych dla prze­pływu prądu. Mier­nik pomocny jest do zlo­ka­li­zo­wa­nia awa­rii oraz spraw­dze­nia popraw­no­ści wyko­na­nego mon­tażu bądź naprawy insta­la­cji elek­trycz­nej. Mier­nik elek­tryczny powi­nien wska­zy­wać co naj­mniej natę­że­nie prądu, napię­cie oraz rezy­stan­cję. Naj­prost­szymi mier­nikami mie­rzącymi te wiel­ko­ści są odpo­wied­nio ampe­ro­mierz, wol­to­mierz oraz omo­mierz. Na rynku dostęp­nych jest wiele mier­ników, w zależ­no­ści od celów, do któ­rych są wyko­rzy­sty­wane.

moc zapo­trze­bo­wana

Zapo­trze­bo­wa­nie budynku lub jego czę­ści na ener­gię elek­tryczną ustala zwy­kle pro­jek­tant insta­la­cji elek­trycz­nej Okre­śla się ją na pod­sta­wie bilansu mocy, czyli zesta­wie­nia mocy zain­sta­lo­wa­nych odbior­ni­ków ener­gii elek­trycz­nej. Sumę mocy wszyst­kich odbior­ni­ków mnoży się przez tzw. współ­czyn­nik jed­no­cze­sno­ści okre­ślający praw­do­po­dobne rów­no­cze­sne korzy­sta­nie ze wszyst­kich odbior­ni­ków. Moc zapo­trze­bo­waną okre­śla się we wnio­sku o okre­śle­nie warun­ków przy­łą­czenia – od niej zależą urzą­dze­nia zabez­pie­cza­jące oraz opłaty stałe za prąd.

moduł key­stone

Nie­wielki ele­ment pasywny w trans­mi­sji prze­wo­do­wej. Jego zada­niem jest ter­mi­na­cja, czyli po pro­stu takie zakoń­cze­nie skrętki, żeby umoż­li­wić pra­wi­dłową pro­pa­ga­cję sygnału w złą­czu. Moduły key­stone umiej­sca­wia się w punk­tach abo­nenc­kich takich jak gniazda kom­pu­te­rowe czy natyn­kowe albo pod­tyn­kowe tele­tech­niczne, pustych patch­pan­nelach w sza­fach RACK, punk­tach dys­try­bu­cji z wykorzy­sta­niem szaf Rack czy wresz­cie nawet w obu­do­wach elek­trycznych w przy­padku zaist­nie­nia takiej potrzeby na przy­kład w prze­my­śle.

niskie napię­cie, nN, nn, NN

W elek­tro­tech­nice niskie napię­cie ozna­cza napię­cie elek­tryczne w obwo­dach prądu sta­łego do 1500 V, a w obwo­dach prądu prze­mien­nego do war­to­ści 1000 V przy czę­sto­tli­wo­ści nie wyż­szej niż 60 Hz. W Pol­sce napię­cie sie­ciowe nN wynosi 230 V

omo­mierz

Przy­rząd pomia­rowy, za pomocą któ­rego mie­rzy się rezy­stan­cję. W omo­mierzach wyko­rzy­stuje się prawo Ohma, czyli zależ­ność mię­dzy natę­że­niem prądu a napię­ciem na danym ele­men­cie insta­la­cji. Jed­nostką jest om [Ω].

opa­ski samo­za­ci­skowe

Patrz taśmy, koszulki izo­la­cyjne i opa­ski samo­za­ci­skowe

OSD, Ope­ra­tor Systemu Dystry­bu­cyj­nego

W zakresie elektroenergetyki jest to przed­się­bior­stwo, które zaj­muje się dys­try­bu­cją ener­gii elek­trycz­nej. Odpo­wiada za ruch sie­ciowy w sys­temie dys­try­bu­cyj­nym, zapew­nie­nie bez­pie­czeń­stwa, jego regu­larną kon­ser­wa­cję, naprawy oraz usu­wa­nie skut­ków awa­rii, a także jego roz­wój. Do obo­wiąz­ków OSD należy ponadto bilan­so­wa­nia sys­temu. Użyt­kow­nik ener­gii elek­trycz­nej pod­pi­suje z OSD umowę na dostawę ener­gii, nato­miast umowę na zakup ener­gii – z przed­się­bior­stwem zaj­mu­ją­cym się sprze­dażą ener­gii. Czę­sto sto­so­wanym (choć nie zawsze najkorzystniejsze eko­no­micz­nie) jest zawar­cie tzw. umowy kom­plek­so­wej na zakup i dostawę ener­gii.

osprzęt elek­tryczny

Wspólna nazwa dla gniazd elek­trycznych, łącz­ni­ków (popu­lar­nie nazy­wa­nych wyłącz­nikami), przy­ci­sków, puszek elek­trycznych itp. akce­so­riów wcho­dzą­cych w skład prze­cięt­nej insta­la­cji elek­trycz­nej.

patch panel, panel kro­sowy, panel kro­sow­ni­czy, kro­sow­nica

Pasywny ele­ment sieci teleinfor­ma­tycz­nych będący zakoń­cze­niem oka­blo­wa­nia struk­tu­ral­nego. Panel kro­sowy mon­to­wany jest prze­waż­nie w sza­fach RACK. Najczę­ściej składa się z sze­regu gniazd na wtyk 8P8C umiesz­cza­nych po 12, 16, 24 lub 48. Z tyłu patch­pa­nela przy­łą­czone są trwale prze­wody pro­wa­dzące do roz­miesz­czo­nych w odpo­wied­nich punk­tach w budynku gniazd 8P8C, nato­miast od frontu – tzw. kable kro­sowe, dzięki któ­rym urzą­dze­nia przy­łą­czone w budynku do gniazd 8P8C przy­łą­czane są do ele­mentów aktywnych sieci takich jak routery czy swit­che.

płyta per­fo­ro­wana

Płyty per­fo­ro­wane pro­du­ko­wane są zwy­kle ze stali ocyn­ko­wa­nej. Przy­sto­so­wane są do mon­tażu w obu­do­wach elek­trycznych, roz­dziel­nicach mul­ti­me­dial­nych, sza­fach ste­row­ni­czych itp. Zapew­niają wygodną insta­la­cję urzą­dzeń, szyn mon­tażowych i apa­ratów przy pomocy bla­chow­krę­tów lub opa­sek zaci­sko­wych, któ­rymi mocuje się je do płyty umiesz­czo­nej w głębi obu­dowy. Płyta mon­tażowa to roz­wią­za­nie najbar­dziej uni­wer­salne i sze­roko sto­so­wane – pozwala na ela­stycz­ność w mon­tażu i sto­sun­kowo łatwą moder­ni­za­cję wnę­trza roz­dziel­nicy czy szafy. Wypo­sa­że­nie można skon­fi­gu­ro­wać dowol­nie, ogra­ni­cze­nie sta­nowią jedy­nie wymiary obu­dowy.

prąd AC, prąd prze­mienny

Szcze­gólny przy­pa­dek prądu zmien­nego, odz­na­cza­jący się okre­so­wo­ścią, zmien­no­ścią kie­runku prze­pływu i przyj­mu­jący kształt sinu­so­idy. Taki prąd pły­nie w insta­la­cji elek­trycz­nej w naszych domach i miesz­ka­niach.

prąd DC, prąd stały

Prąd wyge­ne­ro­wany przez źró­dło napię­cia sta­łego, a więc nie­zmie­nia­ją­cego się w cza­sie. Elek­trony prądu sta­łego prze­miesz­czają się ze stałą śred­nią pręd­ko­ścią zależną oczy­wi­ście od wiel­ko­ści napię­cia i rezy­stan­cji obwodu.

prąd prze­mienny

Patrz prąd AC

prąd stały

Patrz prąd DC

prób­nik elek­tryczny

Wkrę­tak wyglą­dem przy­po­mi­na­jący zwy­kły śru­bo­kręt pła­ski. Jego ręko­jeść jest prze­zro­czy­sta z wyraź­nie widoczną na niej infor­ma­cją o zakre­sie napię­cia, na jaki narzę­dzie jest prze­zna­czone oraz rodzaj prądu (AC lub DC). Na główce ręko­je­ści znaj­duje się meta­lowa koń­cówka, a prze­zro­czy­ste wnę­trze wypo­sa­żono w neo­nówkę i rezy­stor. Po przy­ło­że­niu grotu do ele­mentu znaj­du­ją­cego się pod napię­ciem, i po dotknię­ciu meta­lo­wej koń­cówki kciu­kiem, neo­nówka świeci, sygna­li­zu­jąc obec­ność napię­cia. Kiedy zdej­miemy palec z koń­cówki, neo­nówka gaśnie. Dzieje się tak dla­tego, że przy­kładając grot do ele­mentu, który znaj­duje się pod napię­ciem i doty­ka­jąc pal­cem meta­lo­wej koń­cówki, zamy­kamy obwód elek­tryczny, a zdej­mu­jąc palec – prze­ry­wamy obwód. Prób­nik elek­tryczny służy do stwierdze­nia, czy dany ele­ment znaj­duje się pod napię­ciem, czy też nie.

prze­bi­cie

Utrata, cza­sami chwi­lowa, innym razem dłu­go­trwała wła­ści­wo­ści elektroizo­la­cyjnych izo­la­cji. Pow­staje wsku­tek uszko­dze­nia mecha­nicznego lub ter­micz­nego.

prze­cią­że­nie

patrz prze­tę­że­nie

prze­pię­cie

Ponadnor­ma­tywny i nagły skok napię­cia. W prze­wa­ża­ją­cej więk­szo­ści przy­pad­ków jest to zmiana nie­wielka i krót­ko­trwała. Sieć elek­tro­ener­ge­tyczna zbu­do­wana jest tak, żeby duże skoki napięć skut­ku­jące dość dra­stycz­nymi zda­rze­niami (np. wyrwa­niem insta­la­cji spod tynku w budyn­kach) eli­mi­no­wane były już w sieci i nie docie­rały do odbiorcy. Nie­stety, nie wszyst­kie prze­pię­cia da się wyeli­mi­no­wać na tym eta­pie, dla­tego nie­wielkie waha­nia napięć gene­ro­wane lokal­nie, są w insta­la­cji odbiorcy obecne i szko­dliwe dla wraż­li­wego na nie sprzętu elek­tro­nicz­nego. Dla­tego coraz bar­dziej roz­po­wszech­nione jest sto­so­wa­nie ochron­ników w insta­la­cjach elek­trycznych niskiego napię­cia.

prze­słu­chy

Poja­wia­nie się w torach trans­mi­sji sygnału (np. prze­wo­dach) sygnału trans­mi­to­wa­nego jed­nym torem wła­snym w innym torze. Innymi słowy sygnał war­to­ściowy, który trans­mi­to­wany jest jed­no­to­rowo, poja­wia się w torze nie prze­zna­czo­nym dla niego.

prze­tę­że­nie

Prze­cią­że­nie obwodu elek­trycznego, czyli sytu­acja, w któ­rej prąd rze­czy­wi­sty prze­pły­wa­jący przez urzą­dze­nie (lub inny ele­ment insta­la­cji elek­trycz­nej) prze­kra­cza prąd zna­mio­nowy (prąd cha­rak­te­ry­styczny dla nor­malnej pracy) tego urzą­dze­nia lub ele­mentu. Prze­cią­że­nie powo­duje nadmierne zuży­cie insta­la­cji elek­trycz­nej, a w kon­se­kwen­cji jej znisz­cze­nie. Pro­wa­dzi zatem pro­stą drogą do zwar­cia, czyli dru­giego rodzaju prze­tę­że­nia. Do zwar­cia docho­dzi najczę­ściej w przy­padku zetknię­cia się ze sobą prze­wo­dów obwodu lub prze­bi­cia. Nastę­puje zna­czący wzrost war­to­ści prądu robo­czego, czyli powstaje prąd zwar­ciowy, który skut­ko­wać może znisz­cze­niem insta­la­cji elek­trycz­nej oraz poża­rem.

przy­łą­cze ener­ge­tyczne

Miej­sce przy­łą­czenia obiektu (np. budynku) do sieci elektroener­ge­tycznej. Przy­łą­cza dzieli się na kablowe i napo­wietrzne. W pierw­szym przy­padku, jeśli w pobliżu działki prze­biega kablowa linia niskiego napię­cia, przy­łą­cze sta­nowi odga­łę­zie­nie od takiej linii. W przy­padki linii napo­wietrznej można zabu­dować szafkę elek­tryczną na słu­pie – z szafki do budynku pro­wa­dzi kabel bie­gnący czę­ściowo na słu­pie, a czę­ściowo w ziemi. Innym roz­wią­za­niem jest sto­jak na dachu budynku (przy­łą­cze napo­wietrzne ze słupa do sto­jaka) lub izo­la­tory na ścia­nie budynku (przy­łą­cze napo­wietrzne ze słupa do izo­la­to­rów).

przy­łą­cze kablowe

Patrz przy­łą­cze ener­ge­tyczne

przy­łą­cze napo­wietrzne

Patrz przy­łą­cze ener­ge­tyczne

roz­dziel­nica modu­łowa

Roz­dziel­nica, w któ­rej mon­tuje się elek­tryczną apa­raturę modu­łową. Wiel­kość obu­dowy okre­śla się w tym przy­padku przez wska­za­nie rzę­dów i ilo­ści modu­łów, które w tych rzę­dach mogą zostać zamon­to­wane. Jeśli np. roz­dziel­nica ma roz­miar 1×12, ozna­cza to, że posiada 1 rząd, w któ­rym zmie­ści się 12 apa­ratów jedno modu­łowych (lub np. 4 trój­mo­du­łowe). Ana­lo­gicz­nie w roz­dziel­nicy o roz­miarze 2×18, można zain­sta­lo­wać w 2 rzę­dach po 18 apa­ratów jedno modu­łowych (lub np. 6 trój modu­łowych).

roz­dziel­nica mul­ti­me­dialna

Ele­ment insta­la­cji tele­tech­nicznej, węzeł obsługi sygna­łów infor­ma­cyj­nych. Celem zasto­so­wa­nia tego kom­po­nentu jest orga­ni­za­cja urzą­dzeń tele­wi­zji sate­li­tar­nej lub kablo­wej, łącz­no­ści tele­ko­mu­ni­ka­cyj­nej oraz inter­ne­to­wej, a także insta­la­cji alar­mowej i insta­la­cji prze­ciw­po­ża­ro­wej budynku lub miesz­ka­nia. Roz­dziel­nica mul­ti­me­dialna to meta­lowa lub wyko­nana z two­rzywa skrzynka, któ­rej kon­struk­cja wewnętrzna zależy od kon­kret­nego modelu – zawsze jed­nak mon­tuje się w niej apa­raty i urzą­dze­nia słu­żące obsłu­dze wymie­nio­nych insta­la­cji. Zgod­nie z obo­wią­zu­ją­cymi prze­pi­sami budy­nek miesz­kalny oraz uży­tecz­no­ści publicz­nej musi zostać wypo­sa­żony w odpo­wied­nią ilość roz­dziel­nic mul­ti­me­dial­nych.

róż­ni­cówka

Patrz wyłącz­nik róż­ni­co­wo­prą­dowy

ser­wer

Sys­tem opro­gra­mo­wa­nia, który reali­zuje usługi innym pro­gra­mom uru­cho­mio­nym na odręb­nych kom­pu­te­rach przy­łą­czo­nych do sieci. Ser­wer udo­stęp­nia zasoby takie jak: pliki, łącza inter­ne­towe, bazy danych, jak również zasoby urzą­dzeń pery­fe­ryj­nych, np. dru­ka­rek. Okre­śle­nia „ser­wer” używa się rów­nież dla okre­śle­nia kom­pu­tera świad­czą­cego takie usługi, czyli pośred­ni­czą­cego w prze­ka­zy­wa­niu danych mię­dzy innymi kom­pu­terami przy­łą­czo­nymi do sieci i/lub udo­stęp­niającego im okre­ślone zasoby. Funk­cję ser­wera może peł­nić zwy­kły kom­pu­ter, jed­nak w pro­fe­sjo­nal­nych sie­ciach ser­werem jest prze­zna­czona do tej roli maszyna, która reali­zuje pracę cią­głą, wypo­sa­żona jest w szyb­kie dyski, dużą ilość pamięci RAM oraz wydajne pro­cesory. Ser­wer wspo­ma­gany jest przez dodat­kowe układy zapew­niające jego nie­za­wod­ność oraz przy­łą­czony do sieci inter­ne­to­wej szyb­kim łączem świa­tło­wo­do­wym.

ser­werownia

Wydzie­lone pomiesz­cze­nie, w któ­rym zlo­ka­li­zo­wane są ser­wery oraz aktywne i pasywne ele­menty sieci kom­pu­te­ro­wych. Urzą­dze­nia te umiesz­cza się najczę­ściej w sza­fach RACK wewnątrz ser­werowni.
Ser­werownie wyma­gają spe­cy­ficz­nego kli­matu zapew­niającego opty­malną pracę urzą­dzeń – odpo­wied­niej wil­got­no­ści powie­trza (45%) oraz tem­pe­ra­tury (20°C). Zapew­nie­nie cią­głej pracy ser­werów wiąże się z koniecz­no­ścią wpro­wa­dze­nia dodat­kowego źró­dła zasi­la­nia (np. agre­gatu, albo/i dru­giego kabla zasi­la­ją­cego z innej sta­cji trans­for­ma­torowej). Istotne jest też wzmoc­nie­nie stro­pów oraz zapo­bie­ga­nie elek­trycz­no­ści sta­tycz­nej (maty i podłogi elek­tro­sta­tyczne, odpro­wa­dza­nie ładun­ków). Duże ser­werownie wypo­saża się też w auto­no­miczne sys­temy prze­ciw­po­ża­rowe. Wię­cej infor­ma­cji o ser­werowniach znaj­dziesz w artykule O szafach serwerowych.

sieć Ether­net

Ether­net jest stan­dardem wyko­rzy­sty­wa­nym przede wszyst­kim w budo­wie lokal­nych sieci kom­pu­te­ro­wych. Obej­muje spe­cy­fi­ka­cję wyko­ny­wa­nych nimi prze­wo­dów oraz wysy­ła­nych prze­wo­dami sygna­łów. Opi­suje for­mat ramek i pro­to­koły dwóch naj­niż­szych warstw tzw. modelu OSI (modelu sie­cio­wego umoż­li­wia­ją­cego współ­pracę róż­nych sieci). Ether­net został opra­co­wany w ośrodku badaw­czym firmy XEROX w 1976 r. i bazuje na połą­cze­niu węzłów komu­ni­ka­cyj­nych przy­łą­czo­nych do wspól­nego medium i za jego pomocą wysy­ła­ją­cych oraz odbie­ra­ją­cych komu­ni­katy (tzw. ramki). Ether­net to najbar­dziej popu­larny stan­dard sieci lokal­nych.

skrętka

Kabel sygna­łowy wyko­rzy­sty­wany w insta­la­cjach teleinfor­ma­tycz­nych zbu­do­wany z czte­rech par skrę­co­nych ze sobą prze­wo­dów. Dla każ­dej pary prze­wo­dów skręt jest inny, dzięki czemu zre­du­ko­wany zostaje wpływ wza­jem­nych zakłó­ceń elek­tro­ma­gne­tycz­nych oraz prze­słu­chów i kabel chro­niony jest przed inter­fe­ren­cją oto­cze­nia. Najczę­ściej tego rodzaju kabel sto­so­wany jest w insta­la­cjach tele­fo­nicz­nych oraz sie­ciach Ether­net. W tele­in­for­ma­tyce sto­suje się dwa rodzaje skrętki: ekra­no­waną oraz nieekra­no­waną. Ekran służy izo­la­cji prze­sy­ła­nego skrętką sygnału od zakłó­ceń i znie­kształ­ceń zewnętrz­nych i mię­dzyprzewodowych. Wyko­nuje się go z folii lub siatki, albo sto­suje folię i siatkę razem. Folią lub/i siatką może być ekra­no­wana cała skrętka, nato­miast pary prze­wo­dów wewnątrz skrętki ekra­nuje się wyłącz­nie folią. Ze względu na koszty skrętka nieekra­no­wana (a więc bez dodat­kowej ochrony przed zakłó­ce­niami) jest zde­cy­do­wa­nie bar­dziej popu­larna od ekra­no­wa­nej.

skrętka ekra­no­wana

Patrz skrętka

skrętka nieekra­no­wana

Patrz skrętka

sN, SN

Patrz śred­nie napię­cie

sta­cja trans­for­ma­to­rowa, trafosta­cja

Sta­cja elek­tro­ener­ge­tyczna, w któ­rej nastę­puje roz­dzie­le­nie ener­gii elek­trycz­nej przy róż­nych pozio­mach napięć. Sta­cje trans­for­ma­torowe obej­mują roz­dziel­nię śred­niego napię­cia, trans­for­ma­tor oraz roz­dziel­nię niskiego napię­cia. Sta­cje trafo wypo­saża się w sprzęt BHP, a opcjo­nal­nie rów­nież w bate­rie kon­den­sa­to­rów, tablice licz­nikowe, UPS i inne urzą­dze­nia.
Sta­cja trans­for­ma­to­rowa reali­zo­wana może być jako słu­powa (napo­wietrzna, zlo­ka­li­zo­wana na słu­pie ener­ge­tycz­nym), wnę­trzowa (wewnątrz budynku), kon­te­ne­rowa (miej­ska, wol­no­sto­jąca), mobilna (prze­woźna).

sta­cja trans­for­ma­to­rowa kon­su­men­towa

Sta­cja trans­for­ma­to­rowa, któ­rej wła­ści­cie­lem jest odbiorca sta­cji, a nie jak w więk­szo­ści przy­pad­ków OSD. Taka sytu­acja ma miej­sce najczę­ściej, jeśli w pobliżu działki budow­la­nej nie prze­biega linia nN, z któ­rej można wypro­wa­dzić przy­łą­cze. Wtedy OSD ofe­ruje wybu­do­wa­nie sta­cji kon­su­men­to­wej. Odbiorca ponosi koszt jej budowy, ale jest rów­nież wła­ści­cie­lem sta­cji.

stan­dard VESA

Ina­czej nazwany stan­dardem FDMI, zwią­zany jest z mon­tażem moni­to­rów pła­skich. Opra­co­wany został przez sto­wa­rzy­sze­nie VESA (ang. Video Elec­tro­nics Stan­dards Asso­cia­tion), które zało­żyli pro­du­cenci kart gra­ficz­nych, moni­to­rów i innych urzą­dzeń zwią­zanych z ukła­dami wyświe­tla­ją­cymi. Zaj­muje się ono sze­roko rozu­mianą stan­da­ry­za­cją w tym zakre­sie. Stan­dard FDMI zwany popu­lar­nie wła­śnie stan­dardem VESA okre­śla i pre­cy­zuje więk­szość roz­wią­zań sto­so­wanych w związku z insta­la­cją pła­skich moni­to­rów kom­pu­te­ro­wych, tele­wi­zo­rów i innych wyświe­tla­czy o wiel­ko­ści od 102 mm (4”) do 2286 mm (90”). Nor­ma­li­zuje zasady mon­tażu na prze­zna­czo­nych do tego pul­pi­tach, wspor­ni­kach, ścia­nach itp.

szafa RACK

Szafa sto­so­wana głów­nie w tele­ko­mu­ni­ka­cji oraz infor­matyce. RACK cha­rak­te­ry­zują się zestan­da­ry­zo­wa­nym roz­sta­wem pro­fili wewnętrz­nych i ich wyso­ko­ścią będącą wie­lo­krot­no­ścią 1 U. Każda szafa RACK 19” ma wewnątrz zain­sta­lo­wane pro­file w odle­gło­ści wła­śnie 19” (sze­ro­kość), a szafa RACK 10” ana­lo­gicz­nie w odle­gło­ści 10”. Wyso­kość oraz sze­ro­kość zewnętrzna, a także głę­bo­kość nie pod­le­gają stan­da­ry­za­cji i mogą być bar­dzo różne. Podob­nie obu­dowy szaf dostępne są w dużej ilo­ści warian­tów – poza sza­fami pozba­wio­nymi obu­dowy, wystę­pują czę­ściowo obu­do­wane (np. bez tyl­nego panelu albo bocz­nych, z drzwiami per­fo­ro­wa­nymi, trans­pa­rent­nymi i peł­nymi. Szafy RACK pro­du­kuje się zarówno jako sto­jące, jak i wiszące.

szafa ste­row­ni­cza

Tego rodzaju szafy spo­tyka się najczę­ściej w zakła­dach prze­my­sło­wych, wydo­byw­czych, maga­zy­no­wych itp. Odpo­wiadają one za kon­trolę pracy maszyn i róż­nego rodzaju sys­temów, ste­ro­wa­nie, pomiary i regu­la­cję. Szafy ste­row­ni­cze mają za zada­nie upo­rząd­ko­wa­nie apa­ratury i urzą­dzeń elek­trycznych, elek­tro­me­cha­nicz­nych, elektronicznych, a także pneu­ma­tycz­nych oraz zapew­nie­nie im bez­piecz­nej pracy. Chro­nią wypo­sa­że­nie przed uszko­dze­niami oraz czyn­ni­kami szko­dli­wymi i niekorzyst­nym wpły­wem warun­ków atmos­fe­rycz­nych, a także dostę­pem osób nie­upraw­nio­nych.

szyna prą­dowa

Ele­ment prze­wo­dzący, który sto­suje się w roz­dziel­nicach elek­trycznych do połą­czeń apa­ratów modu­łowych. Uła­twia mon­te­rowi oprze­wo­do­wa­nie roz­dziel­nicy, zastę­pu­jąc most­ko­wa­nie i oszczę­dza­jąc miej­sce, które w skrzynce elek­trycz­nej jest bar­dzo cenne. Szyny prą­dowe mogą być poziome oraz pio­nowe, a także jedno-, dwu- lub trzy­rzę­dowe.

szyna TH 35, szyna DIN-3, szyna TS35

Najbar­dziej popu­larna odmiana tzw. szyny DIN o sze­ro­ko­ści 35 mm. Stan­dard szyny mon­tażowej, któ­rej jed­nym z warian­tów jest szyna TH35, opra­co­wany został przez Deut­sches Insti­tut für Nor­mung. Wyko­rzy­stuje się go do mon­tażu w roz­dziel­nicach modu­łowych elek­trycz­nej apa­ratury modu­ło­wej, jak rów­nież innych urzą­dzeń elek­trycznych i elek­tro­nicz­nych w roz­dziel­nicach elek­trycznych.

śred­nie napię­cie, sN, SN

W elek­tro­tech­nice śred­nie napię­cie ozna­cza napię­cie od 1 kV do 60 kV. Śred­nie napię­cie sto­so­wane jest w sie­ciach elektroener­ge­tycz­nych do prze­syłu (na śred­nie odle­gło­ści) i roz­działu ener­gii elek­trycz­nej. W Pol­sce pra­wie 90% sieci SN sta­nowią linie 15 kV. Śred­nie napię­cie jest napię­ciem pośred­nim pomię­dzy prze­sy­ło­wym na duże odle­gło­ści, czyli napię­ciem wyso­kim, a napię­ciem dopro­wa­dza­nym do odbiorcy koń­co­wego, czyli napię­ciem niskim. Nie zawsze insta­la­cje SN czy WN należą do sieci prze­sy­ło­wej – bywają wła­sno­ścią odbiorcy ener­gii w przy­padku dużych zakła­dów prze­my­sło­wych, wydo­byw­czych itp.

świa­tło­wód

Kabel, w któ­rym nośni­kiem sygnału jest wiązka lase­rowa (świa­tło pod­czer­wone) trans­mi­to­wana przy pomocy włó­kien szkla­nych. W porów­na­niu z mediami mie­dzianymi takimi jak kabel kon­cen­tryczny czy skrętka, świa­tło­wód odz­na­cza się dużo więk­szą prze­pu­sto­wo­ścią, nie­wraż­li­wo­ścią na zakłó­ce­nia elek­tro­ma­gne­tyczne i moż­li­wo­ścią trans­mi­sji sygnału na duże odle­gło­ści ze względu na mniej­szą strat­ność. Do jego wad należy deli­kat­ność i kru­chość, spra­wia­jące trud­no­ści instalacyjne, a także wysoka cena kom­po­nen­tów sie­ciowych.

taśmy, koszulki izo­la­cyjne i opa­ski samo­za­ci­skowe

Przy­datne w insta­la­tor­stwie elek­trycznym taśmy izo­la­cyjne, czyli wyko­nane z cien­kiego two­rzywa izo­la­tory, sto­so­wane są do zabez­pie­cze­nia prze­wo­dów w celu unik­nię­cia niebez­pie­czeń­stwa poża­ro­wego i ochrony przed pora­że­niem. Zabez­pie­cze­nie prze­wodu polega na owi­nię­ciu go kawał­kiem taśmy odpo­wied­niej dłu­go­ści. Z kolei koszulki termoizo­la­cyjne nakłada się zwy­kle w miej­scu połą­cze­nia prze­wodu z ele­mentem takim jak np. wtyczka – zaci­ska­jąc przez ogrza­nie złą­cza. Każ­demu elek­tro­in­sta­la­to­rowi przy­dają się rów­nież opa­ski samo­za­ci­skowe z two­rzywa, zwane rów­nież potocz­nie „try­tyt­kami” ze względu na cha­rak­te­ry­styczny dźwięk, jaki wydają przy zaci­ska­niu. Za ich pomocą porząd­kuje się prze­wody, przy­pi­na­jąc je np. do dra­bi­nek kablo­wych czy gru­pu­jąc w wiązki w roz­dziel­nicy elek­trycz­nej.

trans­for­ma­tor

Maszyna elek­tryczna, która wyko­rzy­stu­jąc zja­wi­sko induk­cji elek­tro­ma­gne­tycznej prze­nosi ener­gię elek­tryczną z jed­nego obwodu do dru­giego, zacho­wu­jąc jed­no­cze­śnie tę samą czę­stotliwość. Poza szcze­gólnym przy­padkiem, jakim jest trans­for­ma­tor sepa­ra­cyjny, pro­cesowi temu towa­rzy­szy zmiana napię­cia.
W sieci elektroener­ge­tycznej jest to dzia­ła­nie celowe, które umoż­li­wia zmianę trans­for­ma­cję napię­cia i tym samym zasi­le­nie final­nie odbior­ców przy­łą­czo­nych do sieci względ­nie bez­piecz­nego niskiego napię­cia. Zmiana napię­cia nastę­puje w sta­cjach trans­for­ma­torowych.
Trans­for­ma­tor zali­czany jest do maszyn lub według innych eks­per­tów w dzie­dzi­nie elek­tro­tech­niki, sta­nowi urzą­dze­nie elek­tryczne. Zda­nia na ten temat są podzielone, ponieważ trans­for­ma­tor nie posiada czę­ści rucho­mych (co prze­ma­wia za tym, że nie jest maszyną, lecz urzą­dze­niem), a jed­no­cze­śnie zacho­dzą w nim wszyst­kie zja­wi­ska cha­rak­te­ry­styczne dla maszyn prądu prze­mien­nego – oprócz ruchu.

„try­tytki”

Patrz taśmy, koszulki izo­la­cyjne i opa­ski samo­za­ci­skowe

uda­ro­od­por­ność

Patrz IK

UPS

jest poje­dyn­czym urzą­dze­niem lub całym ich zespo­łem. Zada­niem UPS jest zapew­nie­nie sta­łego zasi­la­nia w ener­gię elek­tryczną urzą­dzeń elek­trycznych i elek­tro­nicz­nych. UPS gwa­ran­tuje rów­nież odpo­wied­nie para­metry zasi­la­nia. Urzą­dze­nie lub sys­tem wypo­sa­żone jest w aku­mu­la­tor, który w przy­padku braku zasi­la­nia dostar­cza ener­gię przy­łą­czonym do niego odbior­ni­kom. Duże zespoły UPS zasi­lane są czę­sto z jed­no­stek zewnętrz­nych – agre­ga­tów prą­do­twór­czych. Istotną zaletą współ­cze­snych UPS jest tzw. zimny start, czyli załą­cze­nie urzą­dze­nia bez koniecz­no­ści zasi­la­nia go przez sieć – UPS załą­cza się po wykry­ciu zaniku zasi­la­nia, nie musi pra­co­wać cały czas, żeby zadzia­łać jedy­nie w momen­cie powsta­nia zaniku.

warunki nor­malne

Pełną defi­ni­cję warun­ków nor­mal­nych odna­leźć można w nor­mach zwią­zanych z elek­tro­ener­ge­tyką. Zwy­kle przyj­muje się, że warunki nor­malne okre­ślone są jako wil­got­ność powie­trza wyno­sząca 50% i zakres tem­pe­ra­tur od -5˚C do +40˚C; śro­do­wi­sko pozba­wione pyłów i sub­stan­cji żrą­cych.

warunki przy­łą­czenia

Na pod­sta­wie wnio­sku o okre­śle­nie warun­ków przy­łą­czenia, załą­czo­nych nie­zbęd­nych doku­men­tów oraz zgod­nie z Ustawą prawo ener­ge­tyczne z dnia 10 kwiet­nia 1997 r. z póź­niej­szymi zmia­nami i innymi prze­pi­sami, OSD wydaje warunki przy­łą­czenia insta­la­cji elek­trycz­nej do sieci elektroener­ge­tycznej. Warunki zawie­rają wyma­ga­nia tech­niczne, jak rów­nież pla­no­wany ter­min prac z wyprze­dze­niem umoż­li­wiającym przy­łą­czanemu podmio­towi przy­go­to­wa­nie nie­ru­cho­mo­ści lub pomiesz­czeń do prze­pro­wa­dze­nia i odbioru tych prac. Warunki są ważne przez okres dwóch lat od daty ich wyda­nia. Na pod­sta­wie warun­ków przy­łą­czenia, inwe­stor zawiera z OSD umowę o przy­łą­czenie do sieci elektroener­ge­tycznej. Wię­cej prze­czy­tasz na ten temat przyłączenia domu do sieci energetycznej.

wN, WN

Patrz wyso­kie napię­cie

wnio­sek o okre­śle­nie warun­ków przy­łą­czenia

Doku­ment, w któ­rym inwe­stor zwraca się do ope­ra­tora sys­temu prze­sy­ło­wego (OSD) w przy­padku chęci przy­łą­czenia do sieci elektroener­ge­tycznej w celu zapew­nie­nia budowli zasi­la­nia w ener­gię elek­tryczną. Wnio­sek taki składa się rów­nież, jeśli zwięk­sze­niu (bądź zmniej­sze­niu) ulega moc zapo­trze­bo­wana budowli oraz w innych spe­cy­ficz­nych sytu­acjach, kiedy zmia­nie ule­gają inne ważne czyn­niki.
Każdy dzia­ła­jący na tere­nie Pol­ski ma swój wła­sny wzór wnio­sku i na jego pod­sta­wie roz­pa­truje prośbę klienta oraz wydaje indy­wi­du­alne warunki przy­łą­czenia. Wię­cej infor­ma­cji na ten temat znaj­dziesz TUTAJ.

wol­to­mierz

Przy­rząd pomia­rowy, za pomocą któ­rego mie­rzy się napię­cie elek­tryczne wyra­żane w wol­tach [V]. Wol­to­mierz włą­cza się w obwód rów­no­le­gle.

wykry­wacz metali

Urzą­dze­nie wykry­wa­jące obec­ność metalu nie­wi­docz­nego dla oka. W insta­la­tor­stwie elek­trycznym jest przy­datne, kiedy konieczne jest zlo­ka­li­zo­wa­nie prze­wodu ukry­tego pod war­stwą tynku. Detek­tor loka­li­zuje zarówno prze­wody będące pod napię­ciem, jak i niebędące pod napię­ciem. Te pierw­sze mogą być poło­żone głę­biej, ponie­waż dają sil­niej­szy sygnał.

wyłącz­nik auto­ma­tyczny

Tzw. „korek” to ele­ment mon­to­wany w gniaz­dach bez­piecz­ników topi­kowych. Wyłącz­nik auto­ma­tyczny reaguje na tem­pe­ra­turę zwią­zaną z prze­cią­że­niem obwodu wygię­ciem bime­ta­lo­wego ele­mentu, który zwal­nia mecha­nizm prze­ry­wa­jący obwód. Bez­piecz­niki auto­ma­tyczne są wie­lo­krot­nego użytku – po prze­rwa­niu cią­gło­ści obwodu, czyli zadzia­ła­niu wyłącz­nika oraz po usu­nię­ciu usterki, można go na nowo załą­czyć.

wyłącz­nik insta­la­cyjny nad­prą­dowy, tzw. es

Wyłącz­nik insta­la­cyjny nadmia­rowo-prą­dowy. Zasada jego dzia­ła­nia jest taka sama jak w przy­padku wyłącz­ników auto­ma­tycznych, „eski” są jed­nak apa­ratami modu­łowymi, czyli posia­da­ją­cymi zestan­da­ry­zo­wane wymiary, mon­to­wanymi w roz­dziel­nicach modu­łowych na szy­nach TH35. Wyłącz­niki nadprą­dowe typu „es” wytwa­rza się na napię­cia do 440 V prądu prze­mien­nego, prądy zna­mio­nowe do 125 A oraz prądy wyłą­cze­niowe 25 kA. Cha­rak­te­ry­styki cza­sowe wyłącz­ników nadmia­rowo-prą­dowych ozna­cza się lite­rami od A do E i dalej K., L, S, Z.

wyłącz­nik róż­ni­co­wo­prą­dowy (róż­ni­cówka, RCD, RCCB)

Apa­rat sto­so­wany w roz­dziel­nicach elek­trycznych. Jego zada­niem jest ochrona przed pora­że­niem prą­dem elek­trycznym zarówno przy dotyku bez­po­średnim, jak i pośred­nim. Róż­ni­cówka wykrywa rów­nież upływ prądu z powo­dów innych niż pora­że­nie, dla­tego pośred­nio chroni rów­nież przed skut­kami uszko­dzeń insta­la­cji elek­trycz­nej, w tym przed poża­rem. Wyłącz­nik róż­ni­co­wo­prą­dowy stale porów­nuje war­tość natę­że­nia prądu prze­pły­wa­ją­cego przez niego w oby­dwie strony (od strony zasi­la­nia i w kie­runku zasi­la­nia) i dopóki suma tych prą­dów równa jest zero, róż­ni­cówka nie odcina dopływu prądu z zasi­la­nia. Wyłącz­nik zadziała, jeśli prąd powra­ca­jący będzie róż­nił się co do war­to­ści od prądu pły­ną­cego z zasi­la­nia. Ozna­cza to upływ prądu poza sieć, czyli uszko­dze­nie insta­la­cji, albo pora­że­nie. Oczy­wi­ście w prak­tyce wystę­pują straty, dla­tego porów­ny­wane przez róż­ni­cówkę war­to­ści mają pewien dopusz­czalny błąd.

zabez­pie­cze­nie przelicz­nikowe

Apa­raty elek­tryczne, które należą do dostawcy energii, a nie do wła­ści­ciela pose­sji, dla­tego mon­to­wane są w osob­nej, plom­bo­wa­nej czę­ści roz­dziel­nicy. W domach jed­no­ro­dzin­nych zwy­kle w złą­czach kablo­wych w gra­nicy działki, w budyn­kach wie­lo­ro­dzin­nych – na klat­kach scho­do­wych.

złą­cze kablowe

Miej­sce połą­cze­nia sieci elektroener­ge­tycznej z insta­la­cją elek­tryczną odbiorcy, czyli, innymi słowy, miejsce roz­działu pomię­dzy insta­la­cją roz­dziel­czą dys­try­bu­tora ener­gii a insta­la­cją elek­tryczną wła­ści­ciela budowli, przy czym ta ostat­nia może być połą­czona z sie­cią roz­dziel­czą za pośred­nic­twem wię­cej niż jed­nego złą­cza kablo­wego. W złą­czu kablo­wym zwy­kle znaj­duje się zabez­pie­cze­nie główne budowli, które odcina zasi­la­nie w ener­gię elek­tryczną tylko i wyłącz­nie, jeśli nie zadzia­łają inne zabez­pie­cze­nia po stro­nie insta­la­cji elek­trycz­nej wła­ści­ciela budowli.
Złą­cze kablowe ma postać skrzynki elek­trycz­nej, która usy­tu­owana jest zwy­kle w gra­nicy działki, jed­nak po uzgod­nieniu z wła­ści­cie­lem sieci dys­try­bu­cyjnej, moż­liwe jest umiesz­cze­nie złą­cza rów­nież przy ścia­nie budynku lub we wnęce w ścia­nie budynku. Złą­cze kablowe należy do wła­ści­ciela sieci dys­try­bu­cyjnej, dla­tego obec­nie bar­dzo rzadko zda­rza się z przy­czyn zwią­zanych z pra­wem wła­sno­ści, żeby złą­cze kablowe mon­to­wane było na tere­nie pry­wat­nym.

zwar­cie

Patrz prze­tę­że­nie

Jak ste­ro­wać napę­dami w elek­tryce? Falow­niki – zasada dzia­ła­nia i zabudowa w szafach sterowniczych

Prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści to mecha­nizm, który służy do regu­la­cji pręd­ko­ści obro­to­wej sil­ni­ków. Jaka jest zasada jego dzia­ła­nia oraz moż­li­wo­ści zasto­so­wa­nia prze­mien­nika? Czy prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści oraz falow­nik jest tym samym rodza­jem urzą­dze­nia? W tym arty­kule udzie­limy odpo­wie­dzi na naj­waż­niej­sze pyta­nia zwią­zane z prze­mien­nikami czę­sto­tli­wo­ści i ich zabudową w sterowniczych obudowach hermetycznych.

Kilka słów o nazew­nic­twie

Falow­nik (inwer­ter) jest urzą­dze­niem prze­zna­czo­nym do zamiany prądu sta­łego na prąd prze­mienny o regu­lo­wa­nej czę­sto­tli­wo­ści wyj­ścio­wej – znaj­dziemy go w róż­nego rodzaju prze­twor­ni­cach samo­cho­do­wych (pozwoli na przy­kład podłą­czyć golarkę do gniazda zapal­niczki) a także w sys­te­mach foto­wol­ta­icz­nych, gdzie zamie­nia prąd stały wypro­du­ko­wany przez ogniwa na prąd prze­mienny, któ­rym zasi­lać można elek­tryczne urzą­dze­nia domowe.

Prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści z kolei, prze­kształca napię­cie zmienne z sieci o sta­łej czę­sto­tli­wo­ści na napię­cie o regu­lo­wa­nej czę­sto­tli­wo­ści (rów­nież zmienne). Żeby było to moż­liwe, naj­pierw napię­cie zmienne o sta­łej czę­sto­tli­wo­ści zamie­niane jest na napię­cie stałe (co reali­zuje wła­śnie falow­nik) a następ­nie na napię­cie zmienne o czę­sto­tli­wo­ści regu­lo­wa­nej.

Z powodu uży­cia falow­nika w urzą­dze­niu, jakim jest prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści, powszech­nie sto­suje się zamien­nie poję­cie falow­nika oraz prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści. Bywa to mylące, jed­nak tak bar­dzo przy­jęło się wśród spe­cja­li­stów, że w przy­padku wąt­pli­wo­ści pozo­staje jedy­nie dopre­cy­zo­wa­nie, czy falow­nik to inwer­ter czy prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści. W tym arty­kule rów­nież posłu­gi­wać się będziemy okre­śle­niem „falow­nik” w kon­tek­ście prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści.

Do czego sto­suje się prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści?

Prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści to urzą­dze­nia, które zmie­niają czę­sto­tli­wość prądu prze­mien­nego w celu regu­la­cji pręd­ko­ści obro­to­wej oraz momentu obro­to­wego sil­nika napę­dza­ją­cego maszynę. Prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści powszech­nie wyko­rzy­stuje się w sil­nikach sprę­ża­rek oraz pomp. Znaj­dują się rów­nież w zaawan­so­wa­nych tech­nicz­nie wen­ty­la­to­rach domo­wych a nie­kiedy także w sys­te­mach auto­ma­tyki bram gara­żo­wych i ogro­dze­nio­wych.

Prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści mają sze­ro­kie zasto­so­wa­nie w przed­się­bior­stwach pro­duk­cyj­nych w szafach sterowniczych, gdzie są istot­nym ele­men­tem napędu cią­gów taśmo­wych, podaj­ni­ków oraz prze­no­śni­ków. Rozbu­do­wane modele prze­mien­ników czę­sto­tli­wo­ści zapew­niają rów­nież pełną kon­trolę regu­la­cji momentu obro­to­wego oraz pręd­ko­ści obro­to­wej, dla­tego są rów­nież istot­nym ele­men­tem wypo­sa­że­nia sil­ni­ków napę­dza­ją­cych róż­nego rodzaju maszyny.

Jak działa falow­nik?

Żeby zro­zu­mieć zasadę dzia­ła­nia prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści, trzeba wie­dzieć, jak dzia­łają sil­niki elek­tryczne. Dosko­na­łym przy­kładem obra­zu­ją­cym dzia­ła­nie falow­nika jest praca sil­nika ste­ru­ją­cego bęb­nem pralki. Sil­nik przy­łą­czony do sieci elek­tro­ener­ge­tycz­nej pra­cuje z okre­śloną liczbą obro­tów na minutę (czę­sto­tli­wo­ścią wyno­szącą 50 Hz), a w przy­padku, kiedy nie­zbędna jest regu­la­cja pręd­ko­ści obro­to­wej, potrzebna jest zmiana czę­sto­tli­wo­ści. Chcąc zmie­nić pręd­kość obro­tową urzą­dze­nia, musimy zmie­nić czę­sto­tli­wość prądu, czemu służą wła­śnie prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści. Zmniej­sza­jąc czę­sto­tli­wość zmniej­szamy szyb­kość obro­tów sil­nika elek­trycznego, nato­miast zwięk­sza­jąc ją, ana­lo­gicz­nie zwięk­szamy pręd­kość obro­tów sil­nika.

Budowa prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści

Mimo że falow­niki to urzą­dze­nia, które mają już kil­ka­dzie­siąt lat, nie tylko ich sche­mat blo­kowy nie uległ zmia­nie, ale rów­nież nie­za­leż­nie od pro­du­centa czy typu, każdy prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści zawsze składa się z czte­rech ele­men­tów: pro­stow­nika, stop­nia pośred­niego, stop­nia koń­co­wego oraz układu ste­ro­wa­nia i zabez­pie­czeń.

Pro­stow­nik. Zasi­lany jest z jed­nej lub trzech faz napię­cia prze­mien­nego (AC), nato­miast na jego wyj­ściu gene­ro­wane jest pul­su­jące napię­cie stałe (DC). Pro­stow­niki znaj­dujące się w falow­nikach mogą wystę­po­wać jako nie­ste­ro­walne oraz ste­ro­walne.

Sto­pień pośredni. Rozróż­nia się trzy rodzaje stopni pośred­nich:

  • 1 – zamie­nia napię­cie wypro­sto­wane na prąd stały,
  • 2 – sta­bi­li­zuje i wygła­dza pul­su­jące napię­cie stałe (odfil­tro­wu­jąc skła­dową prze­mienną z napię­cia wypro­sto­wanego),
  • 3 – zamie­nia stałe napię­cie na napię­cie stałe o war­to­ści regu­lo­wa­nej.

W stop­niu pośred­nim znaj­dują się rów­nież kon­den­sa­tory elek­tro­li­tyczne w któ­rych maga­zy­no­wana jest ener­gia prądu sta­łego.

Sto­pień koń­cowy. W stop­niu koń­cowym gene­ro­wana oraz kształ­to­wana jest czę­sto­tli­wość napię­cia zasi­la­ją­cego sil­nik. Tu znaj­dują się tran­zy­story mocy prze­łą­czane przez sygnały ste­ru­jące pocho­dzące z obwodu ste­ro­wa­nia i zabez­pie­czeń prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści.

Układ ste­ro­wa­nia i zabez­pie­czeń. Układ ste­ro­wa­nia i zabez­pie­czeń reali­zuje:

  • ste­ro­wa­nie tran­zy­sto­rami w stop­niu koń­cowym falow­nika,
  • ste­ro­wa­nie cza­sem obwodu pośred­niego lub pro­stow­nika,
  • wymianę danych mię­dzy prze­mien­nikiem, a urzą­dze­niami zewnętrz­nymi,
  • komu­ni­ka­cję sie­ciową – czyli zbie­ra­nie i sygna­li­zo­wa­nie błę­dów i awa­rii,
  • funk­cję ochronną dla obwodu mocy prze­mien­nika i sil­nika.
Syste­ma­tyka dostęp­nych na rynku falow­ników do obudów sterowniczych

Prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści to ele­menty szaf elektrycznych nie­zbędne do napędu maszyny, któ­rej zada­niem jest praca z pre­cy­zyj­nie okre­ślo­nymi para­me­trami. Dla­tego wybie­ra­jąc prze­mien­nik czę­sto­tli­wo­ści do kon­kret­nego zasto­so­wa­nia, warto zapo­znać się z ich dostęp­nymi na rynku rodza­jami. Podziału falow­ników doko­nuje się w odnie­sie­niu do źró­dła oraz spo­sobu ich zasi­la­nia, jak rów­nież zgod­nie z meto­dami ste­ro­wa­nia.

Podział ze względu na źró­dło zasi­la­nia. W zależ­no­ści od rodzaju źró­dła zasi­la­nia prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści wyróż­nia się:

  • prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści zasi­lane ze źró­dła prą­do­wego o regu­lo­wa­nej war­to­ści,
  • prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści zasi­lane ze źró­dła napię­cio­wego o regu­lo­wa­nej war­to­ści,
  • prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści zasi­lane ze źró­dła prą­do­wego o nieregu­lo­wa­nej war­to­ści.

Podział falow­ników według metod ste­ro­wa­nia.

Przy wybo­rze prze­mien­nika czę­sto­tli­wo­ści trzeba wziąć pod uwagę rów­nież spo­sób ste­ro­wa­nia. Dostępne w ofer­tach sprze­daży falow­niki posia­dają ste­ro­wa­nie ska­larne (ska­larne prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści) oraz wek­to­rowe (wek­to­rowe prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści).

Falow­nik ze ste­ro­wa­niem ska­lar­nym sto­suje się w ukła­dach, gdzie nie jest wyma­gana dokładna regu­la­cja pręd­ko­ści obro­to­wej oraz nie wystę­puje tzw. ciężki roz­ruch. Falow­nik umoż­li­wia dostar­cze­nie do sil­nika mini­mal­nej ilo­ści ener­gii elek­trycznej, która nie obniży war­to­ści wyj­ścio­wej poni­żej war­to­ści zada­nej. Falow­nik ska­larny sto­suje się głów­nie w urzą­dze­niach takich jak pompy i wen­ty­la­tory. Można też wyko­rzy­sty­wać je w ukła­dach wielosil­nikowych, w któ­rych do jed­nego prze­mien­nika podłą­cza się kilka sil­ni­ków.

Falow­niki ze ste­ro­wa­niem wek­to­ro­wym dzieli się na ste­ro­wane bez­czuj­ni­kowo i ze sprzę­że­niem zwrot­nym. W ste­ro­wa­niu bez­czuj­ni­ko­wym pręd­kość obro­tową obli­cza się na pod­sta­wie modelu mate­ma­tycz­nego sil­nika elek­trycznego, bez dodat­ko­wego czuj­nika. W przy­padku falow­ników ze sprzę­że­niem zwrot­nym, ste­ro­wa­nie reali­zo­wane jest na pod­sta­wie pomiaru war­to­ści pręd­ko­ści mie­rzo­nej przez enko­der inkre­men­talny (rodzaj czuj­nika) zamon­to­wany na wale sil­nika. Wek­to­rowa budowa falow­nika zapew­nia wysoką sku­tecz­ność regu­la­cji momentu obro­to­wego i pręd­ko­ści obro­to­wej.

Istotne, że wszyst­kie prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści ze ste­ro­wa­niem wek­to­ro­wym mogą pra­co­wać w try­bie ska­lar­nym, co jest zwy­kle domyśl­nym try­bem ste­ro­wa­nia.

  • Podział prze­mien­ników czę­sto­tli­wo­ści ze względu na spo­sób zasi­la­nia. Roz­pa­tru­jąc budowę prze­mien­ników od strony zasi­la­nia, roz­róż­nia się trzy typy urzą­dzeń:
  • zasi­lane jed­no­fa­zowo z wyj­ściem do sil­ni­ków jed­no­fa­zo­wych – naj­rza­dziej pro­du­ko­wane ze względu na małą ilość sil­ni­ków jed­no­fa­zo­wych, które wyko­rzy­stuje się w prze­my­śle,
  • zasi­lane jed­no­fa­zowo z wyj­ściem do sil­ni­ków trój­fa­zo­wych (wyj­ście trój­fa­zowe 3x230V) – czę­sto wyko­rzy­stuje się je do napę­dza­nia małych sil­ni­ków o mocy od 0,18 kW do 3 kW,
  • zasi­lane trój­fa­zowo z wyj­ściem do sil­ni­ków trój­fa­zo­wych – prze­mien­niki czę­sto­tli­wo­ści z zasi­la­niem 400 V naj­czę­ściej wyko­rzy­sty­wane do napędu sil­ni­ków elek­trycz­nych asyn­ch­ro­nicz­nych o mocach od 0,18 kW do kil­ku­set kilo­wa­tów.

UPS – zasada działania oraz zastosowanie w szafach rack i elektrotechnice

UPS – zasada dzia­ła­nia, zasto­so­wa­nie
Mimo że maga­zy­no­wa­nie ener­gii elek­trycz­nej na dłuż­szy okres jest jesz­cze nie­moż­liwe i jako ludz­kość potrze­bu­jemy zapew­nie­nia jej cią­głej dostawy, to jed­nak obec­nie sto­so­wane aku­mu­la­tory potra­fią zasi­lać urzą­dze­nia elek­tryczne i elek­tro­niczne w bar­dzo wydajny spo­sób. Do zna­nych od wielu lat i powszech­nie sto­so­wa­nych należą mię­dzy innymi UPS.

Co to jest UPS?
Popu­lar­nie sto­so­wane okre­śle­nie UPS jest skró­tem od angiel­skiego zwrotu unin­ter­rup­ti­ble power sup­ply czyli dosłow­nie nie­prze­rwany zasób mocy. Jest to urzą­dze­nie lub cały zespół urzą­dzeń, któ­rych zada­niem jest zapew­nie­nie sta­łego zasi­la­nia innych urzą­dzeń elek­trycz­nych lub elek­tro­nicz­nych, jak rów­nież zapew­nie­nie odpo­wied­nich jego para­me­trów.

UPS wypo­sa­żony jest w aku­mu­la­tor i w przy­padku zaniku zasi­la­nia, dostar­cza ener­gię podłą­czo­nym do niego urzą­dze­niom. Duże zespoły UPS zasi­lane są cza­sami z dodat­ko­wych źró­deł zewnętrz­nych takich jak agre­gaty prą­do­twór­cze obwo­dami nie­wraż­li­wymi na warunki zewnętrzne takie jak wyła­do­wa­nia atmos­fe­ryczne (a więc nie­wraż­li­wymi przede wszyst­kim na prze­pię­cia). Dużą zaletą nowo­cze­snych UPS jest moż­li­wość tzw. zim­nego startu, czyli uru­cho­mie­nie bez zapew­nie­nia zasi­la­nia zewnętrz­nego, co ma zna­cze­nie w przy­padku nie­wiel­kich jed­no­stek włą­cza­nych doraź­nie w przy­padku zaniku zasi­la­nia i koniecz­no­ści dokoń­cze­nia okre­ślo­nej pracy wyma­ga­ją­cej ener­gii elek­trycz­nej.

Zasi­la­nie rezer­wowe i gwa­ran­to­wane
Mając do czy­nie­nia z elek­tro­ener­ge­tyką choć w nie­wiel­kim stop­niu, prę­dzej czy póź­niej spo­tkamy się z okre­śle­niem „zasi­la­nie rezer­wowe”. Czy ten ter­min toż­samy jest z UPS, o któ­rym czy­tamy w dzi­siej­szym arty­kule? Nie­ko­niecz­nie. Ponie­waż każde przed­się­bior­stwo ener­ge­tyczne przy­łą­cza­jąc odbiorcę do sieci, co do zasady gwa­ran­tuje cią­głość dostaw ener­gii elek­trycz­nej, zwy­kle przy­łą­cze zasi­lane jest z jed­nej linii kablo­wej nale­żą­cej do przed­się­bior­stwa. Na ogół jest to kabel niskiego napię­cia, choć dla dużych zakła­dów przy­łą­cze może sta­no­wić nawet sta­cja trans­for­ma­to­rowa zasi­lana ze śred­niego, a nawet w rzad­kich przy­pad­kach wyso­kiego napię­cia. W szcze­gól­nych oko­licz­no­ściach, jeśli mamy do czy­nie­nia z budyn­kami, w któ­rymi prze­rwa­nie zasi­la­nia na dłu­żej np. na sku­tek awa­rii jest nie­do­pusz­czalne (szpi­tale, hiper­mar­kety, banki etc.) – sto­suje się tzw. zasi­la­nie rezer­wowe, czyli po pro­stu dodat­kowe zaopa­trze­nie przy­łą­cza w ener­gię elek­tryczną z innego miej­sca sieci przed­się­bior­stwa ener­ge­tycznego takiego, żeby moż­li­wie naj­le­piej zapew­nić w danym miej­scu cią­głość dostawy ener­gii elek­trycz­nej. Nie­kiedy zasi­la­nie rezer­wowe może sta­no­wić rów­nież agre­gat prą­do­twór­czy.

Warto jed­nak wie­dzieć, że nawet zasi­la­nie rezer­wowe nie gwa­ran­tuje jego nie­za­wod­no­ści – jeśli awa­ria obej­muje więk­szy obszar i należy do poważ­niej­szych, a dostawy ener­gii nie gwa­ran­tuje agre­gat lecz wła­śnie zasi­la­nie dru­go­stronne, nie­stety obiekt pozba­wiony zostaje ener­gii elek­trycz­nej defi­ni­tyw­nie. Prze­łą­cza­nie na zasi­la­nie rezer­wowe ma rów­nież jesz­cze jeden man­ka­ment – sam moment „przej­ścia” z zasi­la­nia pod­sta­wo­wego na rezerwę nie jest natych­mia­stowy, lecz trwa okre­śloną ilość czasu. Oczy­wi­ście może być ona naprawdę nie­wielka i nie­zau­wa­żalna dla czło­wieka, jed­nak pewne urzą­dze­nia elek­tro­niczne nie tole­rują żad­nej prze­rwy, nawet naj­krót­szej i wyma­gają cią­głego zasi­la­nia. Należą do nich np. ser­we­row­nie – z uwagi na bez­pie­czeń­stwo infor­ma­tyczne i urządzenia zamontowane wewnątrz szaf rackowych, a także medyczne urzą­dze­nia pod­trzy­mu­jące funk­cje życiowe.
To wła­śnie dla­tego pro­jek­tant insta­la­cji elek­trycz­nych czę­sto wydziela pewne obwody i zasila je przez UPS, który jest obec­nie jedy­nym zna­nym i spo­pu­la­ry­zo­wa­nym spo­so­bem uzy­ska­nia zasi­la­nia gwa­ran­to­wanego.

Nie­wiel­kie UPS dla ser­we­rów
Jed­nostki UPS można podzie­lić naj­pro­ściej na duże i małe. Podział ten jest oczy­wi­ście umowny, jed­nak można przy­jąć, że małym UPS jest taki o mocy wyj­ścio­wej 5 czy 10 kVA. Za pośred­nic­twem UPS o nie­wiel­kiej mocy zasila się zwy­kle nie­wiel­kie ser­wery i urzą­dze­nia sie­ciowe a także poje­dyn­cze sta­cje robo­cze. Małe UPS skon­stru­owane naj­czę­ściej tak, że mogą być usta­wiane bez­po­śred­nio na podło­dze jako osobne jed­nostki, jed­nak pra­wie zawsze są pro­du­ko­wane jako modu­łowe i mają moż­li­wość łącze­nia (naj­czę­ściej do kilku modu­łów) ze sobą oraz insta­la­cji w sza­fach rack (posia­dają odpo­wied­nie para­me­try wymia­rów dosto­so­wa­nych do stan­dar­do­wych szaf). Są to więc roz­wią­za­nia bar­dzo ela­styczne i sto­so­wane sze­roko.

UPS dla dużych obiek­tów i szaf sterowniczych
Wspo­mniane już wyżej duże obiekty uży­tecz­no­ści publicz­nej czy też Data Cen­ters (a więc całe budynki ser­we­rowni lub duże pomiesz­cze­nia wydzie­lone w obrę­bie obiek­tów na ten cel) wyma­gają czę­sto zasi­la­nia rezer­wowego. I tak reali­zuje się wła­śnie dostawę ener­gii tzw. odbio­rom II kate­go­rii, czyli mniej waż­nym z punktu widze­nia ochrony życia, zdro­wia oraz danych. Naj­czę­ściej do odbio­rów II kate­go­rii zali­cza się gniazda zwy­kłe, insta­la­cję cieplną, pod­grze­wa­nie wody itp.). Nato­miast wszyst­kie inne odbiory takie jak ser­wery, urzą­dze­nia pod­trzy­mu­jące życie czy całe pomiesz­cze­nia takie jak sale ope­ra­cyjne, zasila się przez UPS.

Ponie­waż w takich przy­pad­kach czę­sto mamy do czy­nie­nia z obiek­tami dużymi, UPS o nie­wiel­kiej mocy wspo­mniane w poprzed­nim aka­pi­cie nie nadają się tu do zasto­so­wa­nia. W szpi­ta­lach czy dużych Data Cen­ter pla­nuje się UPS o mocach się­ga­ją­cych 500, 800 czy nawet 1200 kVA zabu­do­wa­nych nie­kiedy w kil­ku­na­stu stojących sza­fach rack 19 cali.

Zasto­so­wa­nia prze­my­słowe
Sytu­acją ide­alną jest, jeśli możemy zain­sta­lo­wać UPS w wydzie­lo­nych pomiesz­cze­niach. Cza­sami jed­nak, zwłasz­cza w roz­wią­za­niach prze­my­sło­wych, oka­zuje się to nie­moż­liwe. Co wtedy? W takich sytu­acjach z pomocą przy­cho­dzą odpo­wied­niej jako­ści wspo­mniane wyżej szafy rack.

Dostępne są one na rynku w róż­nych wer­sjach i kon­fi­gu­ra­cjach. Umoż­li­wiają na przy­kład mon­taż UPS w pomiesz­cze­niach nara­żo­nych na szko­dliwe dla elek­tro­niki warunki takie jak zapy­le­nie, wil­got­ność czy skrajne tem­pe­ra­tury. Szafy rack o IP54 zapew­niają odpo­wied­nią pyłosz­czel­ność, są zwy­kle przysto­so­wane rów­nież do mon­tażu kli­ma­ty­za­tora, co zapew­nia odpo­wied­nią tem­pe­ra­turę i wil­got­ność wewnątrz szafy a zatem umoż­li­wia mon­taż UPS w bez­po­śred­niej bli­sko­ści chro­nio­nych urzą­dzeń prze­my­sło­wych.

UPS jest, co nie­za­prze­czalne, roz­wią­za­niem koniecz­nym w przy­pad­kach zwią­za­nych z ochroną danych i ochroną zdro­wia i życia ludz­kiego i przy­dat­nym w wielu innych sytu­acjach zwią­za­nych np. z zapew­nie­niem cią­gło­ści pro­duk­cji. Poza gwa­ran­cją zasi­la­nia, zapew­nia rów­nież inne pożą­dane para­me­try takie jak nie­do­pusz­cze­nie do restartu urzą­dzeń wsku­tek chwi­lo­wego zaniku napię­cia, czy też ochrona przed sko­kami napię­cia nie­po­żą­da­nymi w przy­padku czu­łej elek­tro­niki

Czym są szafy ser­we­rowe i jak się je dobiera?

Szafy serwerowe, czyli szafy rack 19” znane są każdemu, kto choć pobieżnie miał do czy­nie­nia z branżą IT. Długie rzędy identycznych obudów w olbrzymich serwerowniach pozwalają przypuszczać, że prognozowana na najbliższy rok ilość danych zgro­ma­dzo­nych przez ludzkość w sieci mająca osiągnąć 1 trylion GB wcale nie jest nierealna. Czym jednak są tak powszechne szafy serwerowe i co trzeba wziąć pod uwagę dobierając je do potrzeb użytkownika?

Jak powstał pomysł na szafy ser­we­rowe?

Mimo że ogromne serwerownie pojawiły się na świecie zaledwie kilkanaście lat temu, początki organizacji urządzeń w zestandaryzowane obudowy, czy raczej pierwotnie stojaki, sięgają lat 20 ubiegłego stulecia. Prapradziadkiem obecnych szaf sterowniczych były stojaki o sze­ro­ko­ści 19,5” z jednostką U odpowiadającą dzisiejszej, pro­du­ko­wane przez American Tele­phone and Telegraph Company (później AT& T). Sto­so­wany pierwotnie w tele­ko­mu­ni­ka­cji, pomysł okazał się tak dobry, że używany jest do dziś. Uległ oczywiście na przestrzeni lat zmianom i modyfikacjom, jednak trzon – stan­da­ry­zo­wana szerokość oraz wysokość pojedynczego urządzenia została zachowana. Więcej na temat historii szaf serwerowych przeczytać można w artykule o szafach wiszących i sto­ją­cych.

Jak zbudowane są szafy serwerowe?

Różnorodność szaf serwerowych jest znaczna, ze względu na rozmaitość sto­so­wanych w nich urządzeń oraz wymogów zewnętrznych takich jak wymiary oraz układ wnętrz, w których są montowane. Producenci podchodzą do realizacji obudów serwerowych bardzo elastycznie, dlatego poszczególne szafy serwerowe różnią się między sobą nie tylko rozmiarem, ale również funk­cjo­nal­no­ścią.

Kilka słów o wymia­rach. Zew­nętrzne wymiary szaf ser­we­ro­wych nie są stan­da­ry­zo­wane, stan­dar­dowa jest nato­miast sze­ro­kość roz­sta­wie­nia pro­fili mon­ta­żo­wych 19 cali oraz wyso­kość mon­ta­żowa poda­wana w U (1U = 1 ¾ cala). Zwy­kle w ser­we­row­niach spo­tyka się szafy o wyso­ko­ści mon­ta­żo­wej 42 U. Wymiary zewnętrzne dobiera się w zależ­no­ści od kon­kret­nych potrzeb i nie­wska­zane jest zarówno nie­do­wy­mia­ro­wa­nie, jak i prze­wy­mia­ro­wa­nie. Zbyt sze­roka szafa, zakłóca obieg powie­trza wewnątrz i może powo­do­wać prze­grza­nie znaj­du­ją­cych się w niej urzą­dzeń lub koniecz­ność sto­so­wa­nia wen­ty­la­to­rów o więk­szej mocy (co nega­tyw­nie prze­kłada się zarówno na obcią­że­nie sieci, jak i koszty eks­plo­ata­cyjne). W przy­padku sto­so­wa­nia sys­temu zabu­dowy chłod­nych lub cie­płych kory­ta­rzy (kli­ma­ty­za­cja wewnątrz ser­we­rowni jest tak zapro­jek­to­wana, żeby wyko­rzy­stać do chło­dze­nia lub grza­nia kory­ta­rze mię­dzy cią­gami szaf ser­we­ro­wych) używa się nawet zaśle­pek, które wypeł­niają otwory boczne. Podob­nie istotna jest głę­bo­kość szafy. Zbyt płytka nie pozwoli na popro­wa­dze­nie oprze­wo­do­wa­nia za urzą­dze­niami, z kolei zbyt głę­boka nie­po­trzeb­nie zabiera miej­sce, tak cenne w ser­we­rowni.

Obu­dowa sta­lowa domi­nuje na rynku. Szafy ser­we­rowe pro­du­ko­wane są jako meta­lowe, z bla­chy sta­lo­wej albo wyko­nane z two­rzywa. Nau­kowcy nie­ustan­nie eks­pe­ry­men­tują z innymi surow­cami po to, żeby polep­szyć para­me­try wytrzy­ma­ło­ściowe obu­dów, ich odpor­ność mecha­niczną, odpro­wa­dze­nie cie­pła a także zmniej­szyć cię­żar, co ma nie­ba­ga­telne zna­cze­nie zwłasz­cza w przy­padku dużych ser­we­rowni, gdzie obcią­że­nie na 1 m2 jest zwy­kle na tyle duże, że wymaga wzmoc­nio­nych stro­pów. Można dziś nabyć lek­kie szafy alu­mi­niowe, poli­me­rowe zbro­jone włók­nami, z włókna węglo­wego czy kevlaru, jed­nak ze względu na koszt oraz spe­cy­fikę zale­ca­nych zasto­so­wań, są one mało popu­larne w uży­ciu. Naj­bar­dziej roz­po­wszech­nione są szafy meta­lowe.

Z czego składa się stan­dar­dowa szafa ser­we­rowa? Typowa zamknięta obu­dowa 19” wypo­sa­żona jest w cokół (lub nóżki), ramę kon­struk­cji, do któ­rej mocuje się pro­file mon­ta­żowe oraz panele boczne, panel tylny, drzwiczki i pokrywę górną. Szafy ser­we­rowe wystę­pują w bar­dzo wielu wer­sjach, choć, co cie­kawe, zwy­kle w dwóch kolo­rach – jasnym oraz ciem­nym. Na zamó­wie­nie można co prawda u więk­szo­ści pro­du­cen­tów zmie­nić kolo­ry­stykę, jed­nak robi się to niezwy­kle rzadko.

Szafy otwarte i zamknięte

Zasad­ni­cza decy­zja przy zaku­pie szafy ser­we­rowej polega na wybo­rze mię­dzy kon­struk­cją zamkniętą oraz otwartą. Oby­dwa roz­wią­za­nia mają swoje wady i zalety. Ste­laże otwarte są przede wszyst­kim tań­sze i pozwa­lają na łatwiej­szy dostęp do zainsta­lowanego sprzętu. Szafy zamknięte z kolei pozwa­lają na więk­szą kon­trolę nad prze­pły­wem powie­trza, a także zwięk­szają bez­pie­czeń­stwo przed przy­pad­ko­wymi lub celo­wymi uszko­dze­niami, kra­dzieżą itp.

Szafy zamknięte (ang. cabi­net). Szafy zamknięte pro­jek­tuje się przede wszyst­kim z myślą o prze­cho­wy­wa­niu ser­we­rów. Ich drzwi są czę­sto reali­zo­wane jako per­fo­ro­wane, co uła­twia wymianę powie­trza w obu­do­wie. Zarówno drzwi, jak i ścianki boczne można zde­mon­to­wać, dzięki czemu mon­taż i wymiana urzą­dzeń są znacz­nie mniej uciąż­liwe. Moż­li­wość zamknię­cia szafy na zamek nato­miast, zwięk­sza bez­pie­czeń­stwo urzą­dzeń. Istotne jest, że zamknięta obu­dowa może utrud­niać wen­ty­la­cję gene­ru­ją­cych dużo cie­pła urzą­dzeń. Zapew­nie­nie opty­mal­nej tem­pe­ra­tury reali­zuje się poprzez kli­ma­ty­zo­wa­nie wnę­trza, w któ­rym mie­ści się szafa ser­we­rowa, jak rów­nież jej wen­ty­la­cję mecha­niczną (aktywną).

Szafy otwarte. Stojaki rack 19″, czyli obudowa pozba­wiona drzwi oraz bocz­nych paneli i ścianki tyl­nej znacz­nie uła­twia dostęp do zainsta­lowanego w niej sprzętu. Dzięki temu pro­ces mon­tażu ser­we­rów czy innych urzą­dzeń odbywa się szyb­ciej. Łatwiej pro­wa­dzi się rów­nież prace kon­ser­wa­cyjne, ponie­waż dostęp do sprzętu jest moż­liwy od każ­dej strony. Swo­boda dostępu spra­wia, że nie­które prace można wyko­nać bez wyj­mo­wa­nia urzą­dzeń z szafy.

Sto­jące i wiszące szafy ser­we­rowe

W ser­we­row­niach oraz Data Cen­ters (cen­trach danych, które świad­czą usługi pole­ga­jące na wynaj­mo­wa­niu prze­strzeni ser­we­rowej) sto­suje się sto­jące szafy rack, w któ­rych zmie­ści się po pro­stu wię­cej urzą­dzeń. Ponie­waż pomiesz­cze­nia w tego rodzaju budyn­kach czy loka­lach są przy­sto­so­wane do dużych obcią­żeń, pobo­rów mocy i odpo­wied­niego chło­dze­nia oraz ogrze­wa­nia, zasto­so­wa­nie szaf sto­ją­cych jest naj­bar­dziej opty­malne. Z kolei szafy rack wiszące używa się wszę­dzie tam, gdzie miej­sce na podło­dze wyko­rzy­stane jest do innych celów – szcze­gól­nie przy nie­wiel­kich pro­jek­tach, z małą ilo­ścią nie­du­żych i lek­kich urzą­dzeń. Wię­cej infor­ma­cji na temat róż­nic w zasto­so­wa­niach tych dwóch rodza­jów obu­dów można zna­leźć w arty­kule Szafy Rack wiszące vs. sto­jące.

Akce­so­ria do szaf rack i dodatki dopa­so­wane do potrzeb

Zada­niem dodat­ków kom­pa­ty­bil­nych z sza­fami ser­we­ro­wymi jest poprawa ich funk­cjo­nal­no­ści, este­tyki oraz odpo­wied­niego prze­pływu powie­trza, co ma istotne zna­cze­nie dla opty­mal­nej tem­pe­ra­tury pracy urzą­dzeń. Zamknięte szafy ser­we­rowe sprze­da­wane w stan­dar­dzie zwy­kle posa­do­wione są na nóż­kach i zawie­rają jeden kom­plet pro­fili mon­ta­żo­wych. Pro­du­cenci ofe­rują dopo­sa­że­nie szaf w przy­datne akce­so­ria dopa­so­wane do kon­kret­nych potrzeb użyt­kow­nika. Naj­więk­szym zain­te­re­so­wa­niem nabyw­ców cie­szą się:

Cokoły

Obu­dowanie nóżek coko­łem nie tylko wpływa na ogólną este­tykę szafy, ale ma też sens prak­tyczny – uła­twia zasi­la­nie ener­gią elek­tryczną i pozwala na zacho­wa­nie zapasu oprze­wo­do­wa­nia, ale także wpływa na podwyż­sze­nie stan­dar­dów higie­nicz­nych, które są istotne w przy­padku elek­tro­niki.

Patch panele, panele świa­tło­wo­dowe i listwy zasi­la­jące

Zakoń­cze­nie oka­blo­wa­nia struk­tu­ral­nego w postaci patch panela to nie­mal nie­zbędny ele­ment szafy ser­we­rowej. Patch panele mogą być wypo­sa­żone w gniazda, albo puste, do któ­rych dobiera się odpo­wied­nie moduły key­stone. Urzą­dze­nia w sza­fach ser­we­ro­wych wyma­gają zasi­la­nia sie­cio­wego, dla­tego czę­sto wypo­saża się obu­dowy rów­nież w listwy zasi­la­jące rack 230 V. W przy­padku insta­la­cji świa­tło­wo­dowej szafy zaopa­trzyć trzeba w panele świa­tło­wo­dowe.

Orga­ni­za­tory i haczyki kablowe

Pra­wi­dłowa orga­ni­za­cja oprze­wo­do­wa­nia w sza­fie ser­we­rowej to nie tylko kwe­stia este­tyki, ale rów­nież uła­twie­nie przy kon­ser­wa­cji urzą­dzeń czy moder­ni­za­cji wnę­trza obu­dowy. Do tego celu sto­suje się organizery kabli do szaf rack z two­rzywa, haczyki poje­dyn­cze albo wie­lo­krotne, rzepy i opa­ski zaci­skowe.

Półki, szu­flady i panele

Część urzą­dzeń mon­tuje się bez­po­śred­nio do pro­fili mon­ta­żo­wych, inne umiesz­cza się na pół­kach rack 1 U czy 2 U albo pane­lach w stan­dar­dzie 19”. Przy­datne są dość czę­sto rów­nież wysu­wane półki na kla­wia­turę, nie­kiedy zamy­kane na indy­wi­du­alny zamek a także panele zaśle­pia­jące.

Wen­ty­la­tory i panele wen­ty­la­to­rowe

Wen­ty­la­tory do szaf ack to ważny doda­tek, który zapew­nia zacho­wa­nie opty­mal­nej dla pracy urzą­dzeń tem­pe­ra­tury wewnątrz obu­dowy. Mon­tuje się je jako poje­dyn­cze albo w postaci paneli wentylacyjnych zło­żo­nych naj­czę­ściej z dwóch lub czte­rech wen­ty­la­to­rów. Panele insta­luje się na tyl­nych lub bocz­nych ścian­kach szaf ser­we­ro­wych, albo na dachu kon­struk­cji.

Szafa wspo­ma­ga­jąca nie­wiel­kie biuro vs. duża ser­we­rownia w Data Cen­ter

Jeśli nasze biuro mie­ści jeden czy dwa lap­topy albo pecety, zwy­kle wystar­cza nam roz­dziel­nica mul­ti­me­dialna. W przy­padku więk­szej ilo­ści jed­no­stek, zwłasz­cza jeśli te pra­cują pod dużym obcią­że­niem, warto roz­pa­trzyć mon­taż nie­wiel­kiej wiszą­cej lub sto­jącej szafy ser­we­rowej. Im wię­cej kom­pu­te­rów obsłu­guje naszą firmę, tym bar­dziej zasadne jest wydzie­le­nie ser­we­rowni lub out­so­ur­cin­go­wa­nie usług do dużych cen­trów danych, które za odpo­wied­nią opłatą uży­czają miej­sce na wła­snych ser­we­rach, naj­czę­ściej z dodat­ko­wymi usłu­gami (np. bac­kupu). Wię­cej na temat nie­wiel­kich ser­we­rowni oraz Data Cen­ters dowie­dzieć się można z arty­kułu o zasa­dach orga­ni­za­cji ser­we­rowni.